Verzoek voorwaardelijke ontbinding

Een werknemer, die op staande voet is ontslagen, kan de nietigheid van het ontslag inroepen. Voordat zekerheid over het al dan niet in stand blijven van het ontslag is verkregen door een definitieve uitspraak van de rechter kan geruime tijd verstrijken. In een arrest uit 1983 heeft de Hoge Raad geoordeeld dat de werkgever er in een dergelijke situatie een gerechtvaardigd belang bij heeft om in een aparte procedure voorwaardelijk ontbinding van de arbeidsovereenkomst te vragen. De uitkomst van de procedure over het ontslag op staande voet kan immers zijn dat de arbeidsovereenkomst niet is geëindigd.

De vraag in een procedure voor Hof Den Bosch was of met de inwerkingtreding van de Wet werk en zekerheid de argumenten, die de Hoge Raad in zijn arrest uit 1983 heeft genoemd om een verzoek om voorwaardelijke ontbinding toelaatbaar te achten, niet meer opgaan. Volgens het hof is dat niet het geval. Een van de onderwerpen van de Wet werk en zekerheid is de vereenvoudiging van het ontslagrecht. De Wet werk en zekerheid heeft de regeling van het ontslag op staande voet niet gewijzigd. Uit de wetsgeschiedenis kan niet worden afgeleid dat het de bedoeling van de Wet werk en zekerheid is om een einde te maken aan de mogelijkheid om een arbeidsovereenkomst voorwaardelijk te ontbinden voor het geval een ontslag op staande voet geen stand houdt.
De eisen die aan een ontslag op staande voet worden gesteld zijn streng. Het komt regelmatig voor dat de keuze van een werkgever om de werknemer op staande voet te ontslaan wel begrijpelijk maar niet te rechtvaardigen is. Wanneer de kantonrechter het ontslag op staande voet vernietigt zal de werkgever in beginsel het loon van de werknemer moeten betalen tot de datum waarop de arbeidsovereenkomst eindigt. Om die reden heeft de werkgever belang bij een verzoek om voorwaardelijke ontbinding van de arbeidsovereenkomst.